مهتاب شب های بی ماه

بیقرار

درست مثل نوزده ساله ها

زیرک

درست مثل چهل ساله ها

این روزگار تازه من است

گاهی خودم نیستم

از همین میترسیدم

و از دوری

دوری ای که دارد طولانی میشود

دریا را جا گذاشته ام

میان دو دست

میان دو آغوش

دریا را جا گذاشته ام

در دستان تو

در چشمان تو

دریا را جا گذاشتم در خنکای یک بعد از ظهر پاییزی

در غروبی وهم انگیز

دریا را جا گذاشته ام

در تو

در قلب مهربان تو 

هیچ دو شبی زیر این آسمان آبی یک رنگ نبود

حتی بی رنگ هم نبود

هیچ دو شبی بی درد هم نبود

من و این آسمان هزار رنگ آبی

هر روز بی قرار تر از روز دیگر بود

نمی خواهم تاریخ ها را به یاد آورم

نمی خواهم یاد روز ها  سالروزها  ماه وزها را بدانم

من از تکرار بی امان روزها و سال ها خسته ام